“Als ik naar de lucht kijk, besef ik hoe nietig ik ben, een piepklein stofje in dit uitgestrekte universum. En dat heeft me een heel nieuw perspectief gegeven.” De in Florence woonachtige kunstenaar Sonia Bukhgalter spreekt vol beleving over haar liefde voor de natuur. We zijn in het Italiaanse Lombardije om de slingerende wegen en het gouden licht bij het Comomeer te verkennen. Het gaat mij vooral om het rijplezier, terwijl Sonia hier inspiratie zoekt. En we hebben allebei zin in avontuur.
Sonia staat met name bekend om de bijna buitenaardse luchten in haar schilderijen. Ze werkt voornamelijk met olie op verguld canvas en verkent de uitgestrektheid van de natuur en onze plaats hierin. We beginnen onze tocht in Lecco aan de zuidoostoever van het meer. Bij het vertrek vertelt Sonia enthousiast hoe ze leerde vergulden in het ambachtelijk atelier van haar moeder, terwijl ze aan de Libera Accademia di Bella Arti in Florence vertrouwd raakte met olie op doek. “Wanneer je je een techniek eenmaal hebt eigengemaakt en het je tweede natuur wordt, kun je jezelf vrij uitdrukken. Ik ben niet meer bezig met de techniek, alleen maar met de emoties die ik wil verbeelden.”
“Het enige wat we horen is het verre gegons van een watervliegtuigje dat hoge dampsporen trekt en de iconische mahonie motorboten die door het meer klieven.”
Ik overpeins het idee dat goed ontwerp, net als goede techniek, onzichtbaar is. De wegen hier bieden tal van uitdagingen: we navigeren langs onmogelijk smalle straatjes, vlijmscherpe haarspeldbochten en nonchalante voetgangers. Maar de Mazda CX-30 rijdt zo instinctief, dat mijn gedachten toch kunnen afdwalen naar de wolken. We rijden door de tunnels rond het meer die een strepenspel van schaduw en licht veroorzaken. Aan de elegante straten staan citroen- en pistachekleurige villa’s, omlijst door statige cipressen en magenta geraniums.
Terwijl het licht verandert, stoppen we af en toe zodat Sonia even een schets kan maken. De wolken drijven in rap tempo langs en de kwikzilveren lucht verandert met de minuut. Ik vraag haar hoe ze in vredesnaam zo snel een tafereel kan vastleggen. Ze haalt een van haar helden aan, Mark Rothko: “Een schilderij is niet het beeld van een belevenis, maar de belevenis zelf.” Als ze in de natuur is, legt ze fragmenten vast. Ze probeert niet het hele tafereel vast te leggen, maar impressies. Terug in haar atelier gaat ze aan de slag met die interpretaties voor het uiteindelijke werk.
We bereiken Varenna aan de voet van de adembenemende, meanderende Aguegliopas. Het is het begin van onze klim naar boven, op zoek naar de beste plek waar Sonia haar schildersezel kan opzetten. Terwijl we in rustig tempo over de groene bergpas slalommen, schieten motorrijders ons in de blinde bochten voorbij. Hoe hoger we klimmen, hoe hypnotiserender de belevenis. Het duurt niet lang voordat we door de wolken prikken die zich in flarden aan het meer vastklampen. De stemming in de auto is sereen en gezellig. We genieten van het licht en praten over kunst, het leven, het universum en alles daartussenin.
Net als de zon onder begint te gaan, vinden we de ideale plek, een pittoresk uitkijkpunt met een goddelijk panorama. De Platinum Quartz-lak van de auto glinstert in het schemerige licht terwijl het meer tot leven lijkt te komen, omlijst door de rozegouden hemel.
“Vrachtwagens werken zich moeizaam langs tientallen vastbesloten wielrenners op de slopende klim.”
Sonia gaat op in haar werk. Ze brengt glanzende klodders titaanwit, gebrande sienna en vermiljoen aan op haar palet, die ze vervolgens behendig mengt tot een delicater spectrum. De diepte van het gouden doek weerspiegelt subtiel haar bewegingen en de doorschijnende verflagen ondergaan een dromerige metamorfose.
Veel te snel wordt de wereld blauw en verdwijnen de bergen in de nachtelijke hemel. Sonia is klaar voor vandaag, tevreden met wat ze heeft bereikt. Ze staat te popelen om terug te keren naar haar atelier om te zien welke schilderijen zichzelf zullen openbaren. Langzaam rijden we terug naar het dal, terwijl een warme, zoete jasmijnlucht door de ramen zweemt – twee tevreden stofjes in dit fraaie universum.
Tekst Jenni Doggett / Beeld Tanveer Badal