In ons gesprek met Ángela López, de eerste vrouwelijke bestuursvoorzitter van Mazda Colombia, praat ze over haar carrière, familie en passie voor auto’s.
Waar komt je liefde voor auto’s vandaan?
Mijn vader werkte in de auto-industrie. Ik herinner me nog goed dat toen ik een jaar of zes, zeven was, mijn vader me meenam naar evenementen en auto-presentaties in Colombia. Met mijn vader naar de Bogotá Autoshow om auto’s te bekijken was voor mij destijds iets wonderlijks. Ik ging ook mee naar circuits om naar tractor- en toerwagenraces te kijken… Wat een spektakel was dat. En mijn vader genoot zelf achter het stuur. Daarom gingen we als gezin vaak op heel lange trips. Met een volgeladen auto van Bogotá naar de kust, achttien uur rijden.
Dus het is niet zo gek dat je in de auto-industrie bent beland.
Nee, maar ik ben wel bij toeval bij Mazda terechtgekomen. Na mijn afstuderen kreeg ik een telefoontje van mijn universiteit om te zeggen dat ik was uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek binnen de marketingafdeling van CCA. Ik moest me de volgende dag al ergens op een bepaalde tijd melden. Maar ik had geen idee wat CCA was. Toen ik mijn vader vertelde waar mijn sollicitatie was, rolde hij zowat van zijn stoel. “CCA is de Columbian Automotive Company. Dat is Mazda!”, riep hij uit. Hij was zó blij en zó trots. Het was het enige sollicitatiegesprek waar hij me naartoe heeft gebracht. Hij liep helemaal mee naar de voordeur. En dat was het begin van mijn stage bij Mazda in 2003.
Zo vroeg in je carrière had je nog allerlei andere industrieën kunnen verkennen. Waarom denk je dat Mazda zo’n impact op je heeft gehad?
Het was liefde op het eerste gezicht en mijn stage was gewoon enorm verrijkend. Meestal krijgen stagiairs geen kans om diepgaande kennis over een bedrijf op te doen. Maar mijn stage was tijdens een cruciale tijd voor het bedrijf waarin de traditionele communicatiestrategie veranderde naar die van de Zoom Zoom-generatie. We gingen van de Mazda 323 en 626 naar de lancering van de Mazda6. Dat was een revolutionaire verandering. Ik was getuige van die overgang, waardoor ik enorm van het merk ben gaan houden. Ik ontdekte hoe spannend het is om een automarkt op te bouwen. Auto’s roepen passie, verbinding en affiniteit op, en schenken heel veel bevrediging. Er zijn zoveel verhalen te vertellen over een auto, over hoe hij is ontwikkeld en geproduceerd. Ik zeg altijd tegen mijn vrienden die de marketing doen voor producten als brood of gezichtscrème dat, hoewel hun job erg leuk is, de producten niet echt tot de verbeelding spreken, geen passie oproepen. Ze hebben niet het effect dat auto’s kunnen hebben.
“Ik ben een optimist. En koppig. Een positief uitgangspunt en optimistische instelling zijn voor mij essentieel bij iedere uitdaging die ik aanga.”
Je begon als stagiair en bent nu bestuursvoorzitter van Mazda Colombia. Dat is nogal een traject! Bovendien ben je de eerste vrouw aan het roer. Welke rolmodellen hebben je laten zien dat het mogelijk is om dit te bereiken?
Het grappige is dat het nooit mijn doel was om bestuursvoorzitter te worden. Ik wilde gewoon zo goed mogelijk mijn best doen en de mooiste kansen vinden voor de toekomst van het bedrijf. Wat betreft een rolmodel, de persoon die ik altijd heb bewonderd, is mijn moeder. Ze heeft haar hele leven lang hard gewerkt. Toen mijn broers en zussen en ik klein waren, werden we thuis verzorgd door een vrouw die als een tweede moeder voor ons werd. Ze zorgde voor ons en deed huishoudelijke taken, zodat mijn moeder kon werken om ons de best mogelijke opleiding te geven. Mijn moeder is altijd een sterke vrouw geweest en zeer georganiseerd. Ze was zich altijd bewust van ons spaargeld en deed de financiële planning voor het gezin, wat voor veel rust zorgde. De balans die ze bereikte tussen werk en gezin, ervoor zorgen dat we vooruit kwamen en dat we een goed leven hadden, is iets wat ik altijd heb bewonderd.
Ik kan me voorstellen dat ze nogal eens tegenstand kreeg van mensen om haar heen omdat ze voor haar carrière koos. Hoewel het tegenwoordig vrij gewoon is dat vrouwen buitenshuis werken, werd het in haar tijd als ongebruikelijk beschouwd.
Mijn vader zei altijd: “Zonder je moeder zouden we nooit alles hebben wat we nu hebben.” Hoewel het in haar tijd moeilijk was om carrière te maken binnen een bedrijf, is Colombia altijd erg matriarchaal geweest. De vrouwen hier hebben een sterk karakter, ze nemen veel van de belangrijkste beslissingen in het huishouden. Ik geloof zelf dat de nieuwe generatie door ons verleden ervan overtuigd is dat we niet zwak of anders zijn als we oog in oog staan met mannen. We voelen ons sterk. Als ik naar mezelf kijk, dan heb ik me nooit gediscrimineerd gevoeld. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik op de een of andere manier minder bekwaam of minder gewaardeerd zou zijn dan mijn collega’s. Hoewel de dingen voor mijn generatie zeker zijn verbeterd, voelden vrouwen zich in de tijd van mijn moeder al sterk door de bijdrage die ze leverden. Nog verder terug in de tijd werkte mijn oma als inkoper en verkoper.
“Het is nooit mijn bedoeling geweest om bestuursvoorzitter te worden. Ik wilde gewoon zo goed mogelijk mijn best doen en de mooiste kansen vinden voor de toekomst van het bedrijf.”
De geografie van Colombia is spectaculair, met Caribische en Pacifische kustlijnen, de biodiversiteit van het Amazonegebied en tal van bergen boven de 5000 meter. Welke gebieden zou je aanraden om met de auto te verkennen?
Een van de plaatsen die ik het liefste bezoek is Boyacá, op ongeveer anderhalf uur rijden van Bogotá. Ik heb er een emotionele band mee, omdat ik het gebied als kind vaak bezocht met mijn ouders. Boyacá is een prachtige regio waar je heerlijk kunt eten. Je vindt er tropisch fruit dat buiten Colombia weinig bekend is, zoals feijoa, dat lijkt op een kruising tussen een komkommer en een guave, en waar ik zelf helemaal weg van ben. De regio Boyacá wordt wel de voorraadkast van Colombia genoemd, omdat er veel gewassen worden verbouwd zoals aardappel, cassave en ui. Tijdens een tocht door het gebied kun je mooi met eigen ogen zien hoe de lokale gewassen op grote plantages worden geoogst. Je kunt de verse producten ook gewoon langs de weg kopen. De wegen voeren door de bergen en langs prachtige meren.
In wat voor auto rij je zelf?
Op dit moment rij ik een Mazda CX-30 en dat is vooral omdat ik een gezin heb. Mijn man, die een stuk avontuurlijker is, heeft onlangs een Mazda MX-5 voor zichzelf aangeschaft. Dat is de gezinssportwagen. Maar omdat die auto maar twee zitplaatsen heeft, zit ik er nooit in omdat mijn kinderen om de beurt als passagier meerijden. Mijn twee zonen gaan liever met hun vader mee in de sportwagen. Het is al een paar keer gebeurd dat mijn man voorop rijdt met een van de jongens in de MX-5, terwijl ik met onze andere zoon erachteraan mag in de CX-30 – de ‘volgauto’.
Zo, die durven. Ben je nooit in de verleiding om er met de MX-5 vandoor te gaan voor een uitje met vriendinnen?
Uiteraard mag ik ook in de MX-5 rijden. Maar we hebben hem pas een maand, dus ik heb nog niet echt de kans gehad om ermee op pad te gaan. Het zou zeker leuk zijn om met een van mijn vriendinnen een ritje te maken. Ik ben echt van plan om dat binnenkort een keer te doen.
Ben jij iemand die het glas als halfleeg of halfvol ziet?
Ik ben een optimist. En koppig. Een positief uitgangspunt en optimistische instelling zijn voor mij essentieel bij iedere uitdaging die ik aanga. Ik heb veel geleerd van mijn kinderen omdat ze nog openstaan voor nieuwe dingen. We werpen als volwassenen eigenlijk zoveel mentale blokkades op waardoor je gaat geloven dat je alles al weet. Verrast worden door de kleinste details, dat gevoel van verwondering dat velen van ons op volwassen leeftijd hebben verloren, is fantastisch. We lopen langs een bloem, of een boom, en dan stoppen mijn kleintjes en zeggen: “Kijk, mam! Deze boom heeft een paddenstoel.” Dat zijn de details die het geluk en de charme van het leven uitmaken.
Interview Francheska Melendez / Zoom-foto Fran Monks