Chad Cottam is Learning Experience Specialist voor Mazda Australië. Voordat hij bij Mazda aan de slag ging, woonde en werkte hij in Japan. In onze Zoom-chat vertelt hij over zijn passie voor vechtsporten, lidmaatschap van een hardrockband en hoe moeilijk het was om terug te verhuizen naar Australië op het moment dat de wereld in de greep raakte van de pandemie.
In wat voor auto rijd je momenteel?
Een Mazda CX-5.
Heb je een favoriete Mazda?
Dat is waarschijnlijk de MX-5, hoewel ik er nooit in gereden heb. Een vriend in Japan heeft er net een aangeschaft en ik moet zeggen dat ik best jaloers ben.
Heb je een favoriete route?
Toen ik in Japan woonde, vond ik het heerlijk om vanuit mijn huis in Kobe naar Kyoto te rijden. Die route heeft een heel mooi schilderachtig stuk.
Wat is je favoriete roadtripmuziek?
Een rockplaylist met Toto, Phil Collins, Michael McDonald, Steely Dan, Hall & Oates…
Hoe raakte je in Japan verzeild?
Ik had een baan als verkoper in Brisbane, maar wilde iets meer doen met mijn universitaire opleiding, en ik wilde ook meer van de wereld zien. Ik had Spaans gestudeerd, maar had niet echt zin om helemaal naar Zuid-Amerika te gaan. Dat vond ik meer iets voor een vakantie. Uiteindelijk koos ik voor Japan, ook omdat ik de vechtsport jodo wilde leren. Dat is een moeilijke discipline, want er is geen enkele vechtsport met zoveel opeenvolgende bewegingen. Ik had er kennis mee gemaakt via een vriend en heb geluk gehad dat ik erin heb kunnen trainen. Maar uiteindelijk ben ik er niet mee doorgegaan.
Wat gebeurde daarna?
Ik ontmoette mijn vrouw en besloot rond dezelfde tijd dat ik me meer op muziek wilde concentreren in plaats van op vechtsport. Ik werd uiteindelijk lid van een band en muziek werd een steeds groter onderdeel van mijn leven. Daarnaast begon ik Engelse les te geven. En dat resulteerde erin dat ik een master in taalkunde deed. Daarna ging ik in business training. Ik eindigde als researcher, docent en parttime muzikant.
Klinkt als een mooie balans. Wat voor muziek was het?
Rock en pop. Ik speelde gitaar en was daarnaast zanger in een hardrockband.
“Ik wilde de vechtsport jodo leren. Dat is een moeilijke discipline, want er is geen enkele vechtsport met zoveel opeenvolgende bewegingen.”
Sprak je toen al vloeiend Japans?
Japanners zijn een heel beleefd volk… maar, inderdaad, mijn Japans was een stuk verbeterd.
Waarom besloot je terug te gaan naar Australië?
Ik was altijd van plan om terug te komen, vooral met mijn kinderen Ayumi en Kai. Ik wilde dat ze de andere kant van hun cultuur zouden ervaren. En mijn vrouw Yukari wilde altijd al naar Australië. De verhuizing was een uitdaging. We kwamen ongeveer drie maanden voordat de pandemie toesloeg. Omdat we in Melbourne waren, hebben we twee jaar opgesloten gezeten.
Hoe was dat voor je kinderen?
Ze waren toen zeven en tien. Het was voor hen moeilijk om te begrijpen wat er aan de hand was en daarnaast moesten ze hun Engels opkrikken. Ze hadden het echt zwaar. Maar ze houden van sport en dat heeft veel vriendschappen opgeleverd. Nu ze weer terug op school zijn, gaat het steeds beter. Ik spreek alleen Engels tegen ze, maar ze antwoorden in het Japans. We hebben wel een belangrijke regel aan de eettafel, geen Japans. En dat is gewoon om ze aan te moedigen Engels te spreken.
En je echtgenote?
Die was ook aan huis gebonden en had niet veel te doen behalve shoppen. Gelukkig is dat haar favoriete bezigheid! Daarna vond ze parttime werk en vervolgens kwam er een droom van haar uit: een Japans foodbedrijfje runnen met de verkoop van Bento-boxes. Die maakt ze op bestelling. Ze hoopt dat het een succes wordt, maar ik ben waarschijnlijk hoopvoller omdat ik de kansen zie. Ze werkt niet ver van het hoofdkwartier van Mazda.
Van muziek tot researcher tot taalkundige in Japan. En nu dus bij Mazda. Hoe is dat zo gekomen?
Een van mijn onderzoeksgebieden was technologie en dan met name technologie in het klaslokaal. Toen ik terugkwam uit Japan, kreeg ik een baan aan de Monash University, dicht bij Mazda. Ik gaf daar Engels, maar vanwege Covid kreeg ik te horen dat er geen studenten zouden zijn voor het volgende jaar. Ik nam eerst een baan waar ik technologie gebruikte om Chinese studenten in Australië te onderwijzen. Daarna stapte ik over naar een volledig online leersysteem zonder face-to-face-lessen. Ik had het geluk dat ik kort daarna een kans kreeg bij Mazda. In het werk dat ik daar doe, gebruik ik een breed scala aan vaardigheden. Ik ontwikkel niet alleen online cursussen, maar doe ook videografie en productie, face-to-face-presentaties en training. Ik heb het echt enorm naar mijn zin.
Aan wat voor dingen werk je momenteel?
Ik ontwerp cursussen over garantie, productartikelen voor de CX-60, leerstukken voor klantenservice, en heb net een cursus over gezondheid en veiligheid gemaakt voor als je thuis werkt.
Zijn er gezien je interesse in technologie innovaties die je graag bij Mazda zou willen doorvoeren?
We hebben net goedkeuring voor nieuwe software, H5P, waarmee je interactieve video’s kunt maken – video’s met ingebedde quizzen en dergelijke. Dat was een van mijn kleine overwinningen.
Wat voor stempel zou je met je werk op Mazda willen drukken?
De wetenschap dat ik er alles aan heb gedaan om de perspectieven op leren en ontwikkeling te veranderen. Om van het leren niet alleen een positieve ervaring te maken, maar iets waar mensen echt naar uitkijken.
Kun je Mazda in drie woorden omschrijven?
Opwindend, stimulerend en familiegericht.
Interview Helene Dancer / Zoom-foto Fran Monks