Vooruitlopend op de 24 uur van Fuji (ronde 2 van de ENEOS Super Taikyu Series Powered by Hankook) spreekt Kenji Momota met Ikuo Maeda over zijn passie voor autosport en muziek, en over Maeda’s ambitie om Japan uit te laten groeien tot wereldleider op het gebied van design.
We staan op het punt om te beginnen met de kwalificaties voor de 24 uur van Fuji. Hoe voel je je?
Ik ben best wel nerveus, als teamleider en als coureur. Het is een lange race, dus er kan van alles gebeuren. Maar ik heb er tegelijkertijd heel veel zin in. Ik denk dat ik half nerveus, half opgewonden ben.
Een van de dieselmotortechnici zei dat hij verrast was toen hij eind oktober van zijn baas hoorde over het nieuwe raceteam Mazda Spirit Racing.
Ja, dat wil ik geloven, vooral omdat we toch vrij plotseling besloten om deel te nemen aan een nationale raceserie van topniveau in Japan. Ik ben me hier echter al sinds 2019 op aan het voorbereiden. Ik wilde een team samenstellen dat kon deelnemen aan de Super Taikyu Series, en op persoonlijke titel deed ik als coureur al mee. Zo heb ik mijn racevaardigheden opgepikt en geleerd hoe je een team moet leiden.
Heb je het idee dat je er helemaal klaar voor bent?
Ik ben twee jaar geleden begonnen met het ontwerpen van het Mazda Spirit Racing-logo en het in kaart brengen van hoe je het merk erbij kon betrekken. Maar toen gebeurde er iets dat niemand zag aankomen.
Je doelt waarschijnlijk op de veranderingen als gevolg van CO2-neutraliteit en corona?
Precies. Autofabrikanten nemen nu deel aan de ST-Q-klasse, die gecreëerd is om voertuigen van de volgende generatie te testen met het oog op een CO2-neutrale toekomst. In die context vind ik dat de autosport in het algemeen ook moet evolueren.
Ik ben altijd betrokken geweest bij autosport, ik hou van de unieke gespannen sfeer. Er komt zoveel rijtechniek bij kijken en het is bijna onbegrensd wat je allemaal kan leren.
Denk je dat de verandering door de techniek gestuurd zal worden?
Nee, het is meer dat de autofabrikanten deel uitmaken van ‘Team Japan’. Hun gemene deler is dat zij geloven dat autosport als cultuur de samenleving als geheel mobiliseert. Daarom hebben we tegenwoordig veel hechtere banden met andere fabrikanten dan voorheen. We kijken nu als team hoe we sommige dingen samen kunnen doen. En tegelijkertijd probeert ieder merk natuurlijk zijn eigen unieke sterke punten te maximaliseren. Ik heb echt het gevoel dat er een nieuw soort relatie ontstaat, iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Oorspronkelijk was autosport het toppunt van de auto-industrie. Maar tegelijkertijd was er ook kritiek dat het verkwistend en slecht voor het milieu was. Er werd lang geroepen dat autosport meer in harmonie moest zijn met een nieuwe samenleving. Begin je daar nu iets van te zien?
Ik denk dat er op zich niet veel veranderd is aan het uitgangspunt. Dit nieuwe initiatief moet je zien als een proeftuin van nieuwe technologieën, zodat de autosport ook bestaansrecht heeft in een nieuwe samenleving.
Wanneer ben je bij autosport betrokken geraakt?
In mijn tweede jaar op de universiteit deed ik mee aan een regionale rally. Ik had in die tijd een RX-7 van de eerste generatie. In 1982 trad ik in dienst bij Mazda, bij productplanning. Daarna verkaste ik naar de ontwerpstudio in de VS, waar ik met een Familia 4WD meedeed aan de behendigheidswedstrijd SCCA Solo2. Bij terugkomst in Japan deed ik met een MX-5 NA mee aan behendigheidswedstrijden en begon ik ook met de racerij.
Dus je hebt wel een passie voor de autosport?
Uiteraard. Ik ben er altijd mee bezig geweest. Ik heb in allerlei categorieën geracet, nam ongeveer tien jaar geleden deel aan de Roadster Party Race voor MX-5’s en race nu in de Super Taikyu Serie. Ik hou van de unieke gespannen sfeer. Er komt zoveel rijtechniek bij kijken en het is bijna onbegrensd wat je allemaal kan leren. Dat is denk ik ook mijn drijfveer. En daar komt nog bij dat ik hierdoor ontzettend veel nieuwe vrienden heb.
Heb je als coureur te maken gehad met teleurstellingen?
Ja, als ik een race verlies. Tijdens de MX-5 Party Race een paar jaar geleden stond ik op pole position en ging ik in de race lang aan de leiding, totdat ik tegen het einde een schakelfout maakte waardoor ik als derde over de finish kwam. Ach, er zijn tal van frustrerende momenten geweest waardoor je teleurgesteld raakt, maar uiteindelijk is het een gevecht met jezelf.
Even iets anders, wat is je favoriete Mazda?
Ik heb een voorkeur voor auto’s die moeilijk te ontwerpen waren: de MX-5 ND, de Mazda3 Hatchback en de Mazda6. Wat de oudere modellen betreft, hou ik van de derde generatie RX-7 (FD) en de Luce Rotary Coupé.
Naar wat voor muziek luister je tijdens het rijden?
Ik hou van jazz-piano, zoals Bill Evans en Makoto Ozone. Muziek moet een ziel hebben.
Sluit dat aan bij Kodo?
Ja, vind ik wel. Ik kan de ziel in de muziek voelen.
Hiroshima heeft een verlangen naar het onbegrensde. En als het aankomt op design, heeft Mazda daarom een hele sterke drang om schitterende auto’s te maken.
Hoe zou je Mazda in een paar kernwoorden omschrijven?
Mooi. Liefde voor auto’s. Oprecht.
Het valt me op dat iedereen bij Mazda alles heel serieus benadert. Hoe komt dat?
We houden niet van compromissen. Hoe je het ook wendt of keert, we zijn een groep mensen die altijd op zoek is naar perfectie. Qua design streven we ons ideaalbeeld van schoonheid na in plaats van de laatste trend te volgen. Misschien komt het omdat de spirit van Hiroshima een sterk gevoel van kracht en vastberadenheid toont.
Tot slot, wat zijn je ambities?
Allereerst wil ik Mazda Spirit Racing tot ver in de toekomst voortzetten. Ik wil dat mensen graag deel uitmaken van Mazda Spirit Racing, waarbij de amateurracerij centraal staat. Een merk wordt pas echt een merk als de samenleving het waardeert. Dat is mijn huidige streven. Verder wil ik onze merkwaarden uitbreiden en met meer mensen in contact komen door meer producten op de markt te brengen door middel van onze ontwerpmogelijkheden. Hierdoor creëren we een ‘autocultuur’ met autosport als kern. Dat is mijn droom en ambitie.
Interview Kenji Momota