Zoals de meeste mensen heb ik het afgelopen jaar bijzonder weinig achter het stuur gezeten. Maar vandaag komt daar verandering in. Ik sta namelijk op het punt om in gezelschap van een Mazda3 de Cotswolds te ontdekken, een prachtig hoekje in het zuidwesten van Engeland. Het is landelijk, groen en je vindt er een uitgebreid netwerk van schilderachtige wegen. Mijn voornemen is heel eenvoudig: herontdek het vergeten rijplezier door gewoon weer eens een dagje achter het stuur te zitten, niet meer dan dat…
Autorijden. Dat kan een alledaagse vervoersoplossing zijn, een makkelijke manier om van A naar B te reizen. Maar vandaag wordt het een ander verhaal. Ik ga namelijk niet op de klok zitten kijken of domweg maar aanwijzingen opvolgen van het navigatiesysteem. Nee, ik ga lekker de stress en spanningen even vergeten door me helemaal te concentreren op de auto, het landschap en het asfalt lint dat zich voor mij uitstrekt.
Mijn dag begint al voor zonsopgang. Routinematige handelingen zoals het verstellen van de spiegels en het syncen van mijn mobiel krijgen betekenis in hun onbekendheid. Ik heb geen enkele haast en neem uitgebreid de tijd om vertrouwd te raken met de auto. Een druk op de startknop en de motor springt in het gareel. Mijn verwachtingen voor deze dag nemen toe met het moment. Alle systemen van de auto komen tot leven terwijl de symbolen op het instrumentenpaneel oplichten. Ik laat alles even op me inwerken, waarna ik de eerste versnelling inschakel en de koele dageraad tegemoet rijd.
Ik rijd al auto vanaf het moment dat het was toegestaan. Op mijn 17e boekte ik direct rijlessen en op de een of andere manier slaagde ik de eerste keer. Niet lang daarna racete ik met mijn eveneens pas geslaagde vrienden over de binnenweggetjes van West Sussex. Onze inspiratie was het jaarlijkse Festival of Speed op het nabijgelegen Goodwood.
Onze auto’s groeiden uit tot leermeesters. Ze vertelden ons niet alleen alles over de grondbeginselen van de natuurkunde, maar boden daarnaast levenslessen, over het kopen, verkopen en verzekeren van een auto en over het betalen van wegenbelasting. Maar het belangrijkste was nog wel dat de auto ons een nieuwe vrijheid bood.
“In samenspraak met de auto neemt mijn zelfvertrouwen toe en verdwijnen mijn zorgen naar de achtergrond. Het is heerlijk om weer op de weg te zijn.”
De Cotswolds bevinden zich op een golvende kalksteenlaag uit het Jura, met wegen die laveren tussen verborgen valleien en hooggelegen vlaktes. Het duurt even, maar mijn ingeslepen reflexbewegingen komen weer aan de oppervlakte. Op tijd schakelen en soepel door de bochten sturen zijn binnen een mum van tijd weer een automatisme. In samenspraak met de auto neemt mijn zelfvertrouwen toe en verdwijnen mijn zorgen naar de achtergrond. Het is verrukkelijk om weer op de weg te zijn.
Vrijheid vormt de basis van autorijden. In tegenstelling tot andere transportvormen, ben je in een auto de baas over je bestemming. En als je dat een beetje overtrokken vindt, sta dan eens stil bij de angst en zorgen van een ouder familielid dat zijn of haar rijbewijs moet opgeven. Of bij het ontnuchterende feit dat het tot 2018 voor vrouwen in Saoedi-Arabië verboden was om auto te rijden. De vrijheid van autorijden is om tal van redenen beslist niet overdreven.
“Elke rit vertelt zijn eigen verhaal. Sommige, zoals deze, zijn onbeduidend maar tegelijk buitensporig therapeutisch.”
Ik spendeer de dag met het verkennen van de omgeving. Mijn enige doel is om zoveel mogelijk van het fraaie landschap te zien. De Mazda3 is een auto pur sang die me op elk recht stuk en in elke bocht aanspoort. De besturing is heerlijk uitgebalanceerd en de dynamische eSkyactiv G-motor biedt volop vermogen. De auto rijdt net zo lekker als hij eruitziet en dat is een groot compliment.
Het komt mij voor dat een autorit, welke dan ook, een gedetailleerde analogie voor ons bestaan biedt – een reis om van te genieten, de belevenis van wat je ervan maakt. Misschien is dat ook wel de reden waarom autorijden zo’n diepe weerklank vindt. Elke rit vertelt zijn eigen verhaal. Sommige, zoals die van vandaag, zijn onbeduidend maar tegelijk buitensporig therapeutisch. Andere hebben veel meer betekenis, zoals de rit naar huis met je pasgeboren baby. Elke autorit heeft een verhaal, emoties en consequenties.
Terwijl de zon haar laatste gloed over de monding van de rivier Severn laat vallen en mijn dag tot een einde komt, besef ik dat de pandemie me heeft geleerd om van eenvoudige dingen in het leven te genieten. Veel puurder dan dit wordt het niet: een heerlijke autorit, zonder een bepaalde bestemming, in een fantastische auto over schitterende wegen. We moedigen je aan om zelf ook zo snel mogelijk weer in de auto te stappen.
Tekst Tommy Melville / Beeld Dan Froude / Film Brother Film Co.