Eropuit: Nieuw-Zeeland met de Mazda CX-30

ONTDEKKEN

Eropuit: Nieuw-Zeeland met de Mazda CX-30

Nieuw-Zeeland is een droombestemming met zijn spannende activiteiten, verbluffende landschap en schitterende bergwegen. Onze verslaggever gaat met een van haar vriendinnen op zoek naar avontuur met een Mazda CX‑30.

Anke en ik willen even weg uit Christchurch, de stad uit en de wildernis in. Het zijn de eerste zomerdagen, een paar weken voor de kerst. De beruchte hete, droge, kwellende noordwestenwind teistert de regio. We hebben een moeilijk jaar achter de rug en snakken allebei naar de open weg. En natuurlijk naar de frisse lucht van het bergachtige, zuidelijke merengebied.

Met de sleutels van de fonkelnieuwe Mazda CX‑30 in mijn hand haal ik bij Caffeine Laboratory in de historische New Regent Street in Christchurch thee en een warme kaasscone, om daarna Anke op te pikken. Ze is dolblij dat ze eindelijk weer eens op pad kan.

“Wat heb ik hier een zin in”, zegt ze, terwijl ze haar reistas in de bagageruimte legt en zich in de voorstoel nestelt om me een update te geven over hoe het met haar werk gaat.

Het is lang geleden dat Anke en ik zoveel tijd met elkaar hebben doorgebracht. We werken allebei als freelance schrijver en runnen onze eigen zaakjes. En hoewel we elkaar misschien dagelijks even appen, zien we elkaar vrij weinig; zij woont in Lyttelton en ik in Nelson, zo’n vijfenhalf uur rijden van elkaar als alles meezit. Een autotrip over ons geliefde Zuidereiland biedt dan ook een prachtige gelegenheid om eens lekker bij te praten.

We laten de stad algauw achter ons en toeren over de Canterbury Plains. Weilanden en bomen schieten aan ons voorbij, terwijl we steeds vertrouwder raken met de CX-30. De muziek staat aan, we bewonderen de klassieke, minimalistische contouren van het leren dashboard en bellen vrienden via onze draadloos geïntegreerde smartphone.

In Geraldine stoppen we bij Café Verde voor een drankje aan de laatste picknicktafel in de kleurrijke cottage-rozentuin. “Nu is het pas echt zomer”, zegt Anke, en ik ben het helemaal met haar eens. Hoewel het woensdag en amper twaalf uur is, heerst er een onmiskenbare vakantiesfeer.

We stappen weer in voor de rit van twee uur naar Aoraki/Mount Cook National Park, waar de hoogste berg van Nieuw-Zeeland staat en waar we onze wandeltocht gaan maken. De landelijke wegen naar het National Park bieden me ruimschoots de kans om de veiligheidsvoorzieningen van de CX-30 te beproeven.

Veiligheid voorop

De compacte Mazda CX-30 navigeerde probleemloos over de oneffen, landelijke grindwegen van het Zuidereiland, waarbij de ruitenwissers met regensensors iedere bui vanaf de eerste spatjes registreerden. Tijdens onze reis van 600 km voelden we ons in veilige handen dankzij de uitmuntende reeks rijhulpsystemen van i-Activsense Advanced, dat non‑stop aan het werk was. De koplampen volgden automatisch de weg in het donker. Wat ik vooral waardeerde was de Blind Spot Monitoring in beide buitenspiegels: een klein oranje driehoekje dat me waarschuwde wanneer een auto mijn blinde hoek naderde. Het head-up display projecteerde de snelheid en andere informatie, zoals de maximumsnelheid (via Traffic Sign Recognition), op de voorruit, zodat ik niet steeds naar het dashboard hoefde te kijken.

Maar de meest baanbrekende functie was voor mij Mazda Radar Cruise Control. Ik heb deze lange, zuidelijke wegen ontelbare keren gereden, maar dit was veruit de meest ontspannen tocht ooit. De radarsensor in de grille beoordeelt de afstand tot de voorligger en stemt de snelheid van de CX-30 daarop af. Het is echt ideaal als een voorligger onverwachts vaart mindert. De radar van de CX-30 geeft zichzelf voldoende tijd en ruimte om in slechts enkele seconden een gecontroleerde, veilige maar toch beslissende snelheidsvermindering van 100 km/u naar 30 km/u uit te voeren.

We bereiken in de middag Aoraki/Mount Cook, waar we eerst de tent opzetten voordat we ons op de Hooker Valley Track begeven, een van de mooiste dagtochten in Nieuw-Zeeland. Het pad slingert tien kilometer langs glaciale morenen in het heilige Tōpuni-gebied van Hooker Valley, dat van speciale betekenis is voor de Maoristam Ngāi Tahu iwi op het Zuidereiland. Het pad eindigt bij een meer met ijsbergen en een spectaculair uitzicht op de top van de Aoraki.

Terug op de camping genieten we van een kop thee en daarna van onze maaltijd, terwijl de zon langzaam achter de besneeuwde toppen verdwijnt. Hier in het diepe zuiden valt de duisternis heel laat in, en we vergapen ons tot bijna 22.00 uur aan de zachtroze lucht. Maar de slaapzak roept, omdat we van plan zijn om 4.45 uur op te staan om het ochtendgloren te zien voor we onze tocht vervolgen.

“Het alomtegenwoordige, heldere licht herinnerde ons eraan hoeveel moois je kunt tegenkomen als je je alledaagse leventje verruilt voor een rit naar een van je favoriete bestemmingen.”

’s Morgens gaan Anke en ik tijdens de prachtige rit door de groene heuvels van de Lindis-pas helemaal op in de lege wegen en heerlijke bochten. Bij Lake Wānaka stoppen we voor onze overnachting. We laten de CX-30 bij ons hotel en genieten bij het populaire eetcafé Francesca’s Italian Kitchen van wijn, risotto en tagliatelle met ragu.

Dameslunch

De volgende dag miezert het en is het heiig, maar Anke besluit toch om in het meer te gaan zwemmen, terwijl ik langs de oever ga hardlopen. Vervolgens zetten we koers naar onze laatste stop, het spectaculaire Queenstown. Op de meanderende Crown Range Road barsten we om de haverklap uit in ah’s en oh’s bij de aanblik van de Remarkables-bergketen, die bedekt is met verse sneeuw van de afgelopen nacht. In Queenstown checken we in bij het Sherwood-hotel en rusten even uit alvorens we ons overgeven aan een zevengangenlunch met bijpassend wijnarrangement in het prachtige Amisfield, uitgeroepen tot RIEDEL Biologische Wijngaard van 2020.

We worden begroet door executive chef Vaughan Mabee (Nieuw-Zeelands Chef van het Jaar 2019). Vaughan brengt ons naar een strak vormgegeven tuinkas en legt alle gerechten uit, die worden geserveerd door een leger van professionele obers.

We worden begroet door executive chef Vaughan Mabee (Nieuw-Zeelands Chef van het Jaar 2019). Vaughan brengt ons naar een strak vormgegeven tuinkas en legt alle gerechten uit, die worden geserveerd door een leger van professionele obers.

Het eten is superlokaal, dus ofwel geoogst, gevangen of gekweekt in de onmiddellijke omgeving. Maar het is bovenal gedenkwaardig. Dagenlang geniet ik na van de smaak en textuur van Mabees kawakawa-ijs, gecultiveerde truffelboter met zuurdesem, gekoelde witte asperges, paua-salami en de intense tijmolie.

Op zaterdag loopt de wekker om 4.30 uur af – dit keer om op tijd te zijn voor onze afspraak bij Coronet Peak Tandem Paragliding and Hang Gliding. Terwijl ik gapend vanachter het stuur het ochtendlicht begroet, ben ik maar wat dankbaar voor het Driver Monitoring-systeem van de CX-30, dat via een infraroodcamera in de middenconsole mijn vermoeidheid in de gaten houdt. Het is een technologie die in de toekomst nog verder zal verbeteren, bij de verdere ontwikkeling van Mazda’s unieke Co‑Pilot Concept. De zelfrijdende auto’s van andere fabrikanten ontnemen de bestuurder soms zoveel functies, dat ze voorbijgaan aan het rijplezier en geluksgevoel dat autorijden met zich mee kan brengen. Mazda zal zijn mensgerichte aanpak nooit opgeven. Co-Pilot betekent dat er een stille assistent meerijdt die de reactiesnelheid en bewegingen van de bestuurder bewaakt en ingrijpt als dat nodig is. Kortom, een hogere mate van veiligheid zonder afbreuk te doen aan het rijplezier.

“Ik heb deze lange, zuidelijke wegen ontelbare keren gereden, maar dankzij Mazda’s technologie was dit veruit de meest ontspannen tocht ooit.”

In feite verschilt het niet zoveel van hoe het voelt om te tandemparagliden. We zijn over slingerende onverharde wegen richting Coronet Peak gereden en maken ons klaar om in het luchtledige te stappen. Ik ben nerveus, maar mijn ‘co-piloot’ Jack is zelfverzekerd en kalm – en uiteindelijk is het net zo eenvoudig als een lichte helling aflopen. De wind doet de glider opbollen en plotseling zijn Jack en ik los van de grond. Ik ontdek dat paragliding een rustige manier van vliegen is; het is tot nu toe nog altijd de eenvoudigste vliegmethode die de mens heeft ontwikkeld.

Ik begin steeds meer te genieten en vertrouw op Jacks ervaring. Ik sta versteld van de natuurwetten die ons in de lucht houden. Jack biedt mij de kans om de besturing over te nemen en een paar trucs te proberen, maar ik vind het wel goed zo. Het uitzicht op de rivieren en de besneeuwde bergtoppen neemt al mijn aandacht in beslag. Hoewel dit een fantastische roadtrip is geweest, is er geen mooier besluit dan even achterover te leunen en het ruige Nieuw-Zeelandse landschap te bewonderen, terwijl Jack het ‘stuur’ overneemt.


Tekst Naomi Arnold / Beeld Amber Jones

De afgebeelde modellen wijken af van de Nederlandse specificaties.

meer weten

Prestaties en vermogen

Ontdek meer over de dynamische Mazda CX-30